ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ေတြ ့ရေသာ စာေလးတစ္ေစာင္သား…ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။အခ်ိန္ေ

ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ေတြ ့ရေသာ စာေလးတစ္ေစာင္သား…ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။အခ်ိန္ေ
တြအမ်ားႀကီးယူၿပီး အစားစားတက္ေအာင္ဇြန္းကိုင္တက္ေအာင္၊အက်ီဝတ္တက္ေအာင္ႀကယ္သီးတပ္တက္ေအာင္၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တက္ေအာင္၊ဆံပင္ၿဖီးတက္ေအာင္၊ နွာရည္ေတြက်ရင္ သုတ္တက္ေအာင္၊ တေန႕ေန႕ သင္ေပးခဲ့ရတာေလးက အေမ့ အတြက္မေမ့ နိဳင္စရာေလးေတြေပါ့။
ခုခ်ိန္မွာ ဒါေလးေတြက အမွတ္ရစရာေလးေတြေပါ့ကြယ္။အဲဒါေလးေတြကို စဥ္စားမိရင္ အေမ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္္။ခဏေလး အခ်ိန္နည္းနည္းေလးေပးပါ အေမ ထပ္စဥ္စားပါရေစအုံး။
ဆက္ေၿပာရမဲ့ စကားမ်ားေတာင္ စဥ္စားမရေအာင္ ေမ့တက္ေနပါၿပီးသား!သား…သားမွတ္မိအုံးမလား။သားငယ္ငယ္က အေခါက္ ၁၀၀ ေလာက္ အဆိုေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကိုေလ။အဲဒီသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို အေမ ခုထိအမွတ္ရေနတုန္းေပါ့ကြယ္။
ညတိုင္းေၿပာေနႀက ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၊တစ္ေန႕ တစ္မ်ိဳး မရိုးနိုင္ေအာင္ ေမးတက္တဲ့ သားရဲ့ေမးခြန္ေလးေတြနဲ႕ အေမရဲ့တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဥာဏ္နဲ့ေၿဖခဲ့ရတာေလးေတြကိုလဲ အမွတ္ရေနတုန္းေပါ့။သား…ခုခ်ိန္မွာေတာ ့အေမ ကသားငယ္ငယ္တုန္းက ဘဝေလးလို႕ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။သား…အခုဆိုရင္ အက်ီႀကယ္သီးတပ္တာ ၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တာေတာင္ ခဏခဏေမ့ေနပါတယ္။အစားစားတဲ့ အခါလဲ အက်ီေတြ ညစ္ပတ္ကုန္တယ္၊ ဆံပင္ၿဖီးရင္ေတာင္ လက္ေတြက တုန္တုန္ရင္ရင္ နဲ႕ေပါ့။ သား… အေမ ကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ပါကြယ္။ခုခ်ိန္မွာ အေမအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးကေတာ့ သားရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစံုပါပဲ။သား နဲ႕တူတူေနရွိေနမယ့္ အခ်ိန္ေလးေတြ လိုခ်င္ပါေသးတယ္။သား… ခုဆိုရင္ မက္တပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္နိဳင္၊လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။သားရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ကေလးေတြ ကိုေက်ာ္ၿဖတ္ရင္း မႀကာမီ ေရာက္ရွိလာေတ့ာမဲ့ ေသမင္းရဲ့တံခါးဝဆီအထိသို ့ တၿဖည္း..တၿဖည္း…မိဘဆိုတာ ဘာနဲ့မွ မလဲနိုင္တဲ့ အရာတခုပါ။